Anarkistang Tugon sa Pagsusuring Marxista

Sa isang blog sa wordpress.com ay makikita ang isang  akda. Pinamagatan itong Isang Marxistang Pagsusuri sa Anarkismo. Nais naming magpasalamat dahil naging pagkakataon ito para linawin ang ilang batayang pagkakaiba ng Anarkismo sa Marxismo. Ganunpaman kinulang ito dahil nagtunog leksyon sa Marxismo ang akda imbes na maging kritisimo o pagsusuri. Nakakalungkot na mapaghahalataan ang kakulangan ng may akda sa kaalaman ukol sa Anarkismo, at sa lokal at pandaigdigan nitong kasaysayan. Isinulat ang ang sanaysay na ito para dagdagan ang mga kakulangang ito. Iminumungkahi ang pagbasa nito sa mga may sinseridad na alamin ang tunay na kahulugan ng Anarkismo. Sa huling bahagi maglalatag din ng ilang sariling pagsusuri ukol sa Marxistang kaisipan.

Anarkismo. Nagmula ang salita sa wikang griyego na nangangahulugan ng kawalan ng namumuno o ruler. Ganunpaman hindi ito nangangahulugan ng kawalan ng kaayusan o order. Naniniwala ang mga Anarkista na kahit walang namumuno ay maaaring magkaroon ng kaayusan dahil ang bawat tao ay nais masiguro ang pansarili at pampamayanang kaligtasan.

Ilan sa mga isinusulong ng Anarkismo ay Kalayaan, Kapayapaan, at Pagkakapantay-pantay. Ang kalayaan para sa kanila ang paggawa ng iyong nais nang hindi nahahadlangan ang iba na gawin ang kanilang mga kailangan at nais gawin. Ang kapayapaan para sa kanila ay taliwas sa katahimikan. Ang kapayapaan na ito dala ng pagkaka-intindihan sa kapwa, sa paraang malinaw (transparent), at walang pamimilit o coersion. Ang pagkakapantay-pantay naman, na nagsasaalang-alang ng pagkakaiba o diversity, at nakabatay sa katotohanang ang mga istruktura ng hierarchy o saray ay artipisyal na itinayo.

Ang Anarkismo ay hindi tungkol sa kasapian o pagiging kasapi ng anumang grupo. Bagama’t hindi rin nito hinahadlangan ang sinuman na lumahok sa mga ganito basta’t hindi natatapakan ang mga pagpapahalagang nabanggit sa itaas. Mas naniniwala sila sa mga kasapiang may horizontal o pantay na pamunuan. Importante sa kanila ang consensus o pagsang-ayaon ng lahat at iniiwasan ang kompromisong dala ng majority wins.

Hindi pangunahin sa lahat ng mga Anarkista ang paglahok sa mga organisasyon, bagkus mas mahalaga sa kanila ang pagsasapraktika ng mga values. Maaari kang sumali sa mga organisasyong “Anarkista” ngunit manatiling mapang-abuso kapag nakatalikod na ang mga kasama. Maaaring napakagaling mong magsalita tungkol sa Anarkismo nguni’t pag-uwi sa bahay ay lumalabas ang iyong pagiging konsumerista at patriyarkal. Hindi ganito ang Anarkismo. Mas mahalaga sa mga Anarkista ang mga pagpapahalaga o values at prinsipyo higit sa kasapian.

Kaugnay nito, hindi tinitignan ng mga Anarkista kung deklarado ka bang Anarkista o hindi. Kapag nakita nilang isinasabuhay ng isang tao o komunidad ang mga prinsipyo ay sapat na iyon. Masasabing mula sa ibaba o bottom-up ang lapit o approach na ito. Sa pakiki-ugnay ng mga tao o komunidad na  may parehong pagpapahalaga, nagkakaroon ng pagpapalagayang-loob na maaaring humantong sa mas malaking mga komunidad. Hindi palaging inaasinta ng mga Anarkista ang pagkakaroon ng malaking bilang, bagkus mas tuon nila ang kalidad ng pakikipag-ugnayan.

Kaugnay din nito, isang hindi natalakay sa “pagsusuri” na binanggit ay ang pag-inog o development ng Anarksimo sa paglipas ng siglo. Mas nagtuon ang may akda sa Anarkismo (may malaking titik A). Tumutukoy ito sa mga organisasyong nagdeklara ng Anarkismo at may kaugnayan sa International Congress noong 1800s, gaya ng Confederacion Nacional del Trabajadores (CNT) sa Espanya na sinasabing umabot ng tatlong milyon ang kasapian.

Hindi nagkaroon ng panahon ang may akda na talakayin ang anarkismo (may maliit na titik a). Tumutukoy naman ito sa mga tao o komunidad na nagsasapraktika ng anarkismo kahit hindi hayagang nagpapakilala bilang Anarkista. Sa ganitong depinisyon, maaari nating ipasok ang mga Zapatista ng Mexico (matatandaan na sa kasaysayan na nagwagi silang pasukuin ang estado ng Mexico ngunit hindi nila inagkin ang estado),  at maraming katutubong pangkat na din na binaggit sa librong Anarchic Solidarity: Autonomy, Equality and Fellowship  in South-East Asia nina Gibson at Sillander ng Yale Southeast Asia Studies.

Ganunpaman, mahalaga sa maraming anarkista na magdeklara bilang anarkista para linawin ang pagkakaiba nila sa mga komunista. Para sa kanila, mahalaga ang pagpaksyon ng mga anarkistang gaya ni Mikhail Bakunin sa Kongresong Internasyonal, para ipunto na hindi maaaring gamitin ang mga paraan at pagpapahalaga ng estado kung nais buwagin ang estado. 

Mariin ang pagsalungat ng mga anarkista sa pahayag ng sumulat na, “Para buwagin ang estado, kailangang bumubo ng estado.” Hindi kailangang paglimian pa ang kabalintunaan nito. Una, paano masisigurong hindi magiging bagong elite ang mga nang-agaw sa kapangyarihan kung tinitignan nila ang kanilang mga sarili bilang mga “dalubhasa” at mas nakakaalam. Ano ang ang magiging kaibahan ito sa estadong nagpro-proklama na sila ang magpapa-unlad sa masa. Paanong mangyayari ang “withering of the state” na tinutukoy ni Marx sa huling yugto ng komunismo kung ang pinagbuhusan natin ng panahon ay ang pagsemento nito?

Sa Marxistang Pagsusuri sa Lipunan

Kaugnay nito, hindi naniniwala ang mga anarkista sa vanguardism. Pinanghahawakan ng mga anarkista na ang kapangyarihan, kapag naipon sa isang partido o tao ay nakalalason. Mas interesado sila sa pagpapakalat ng kapangyarihan kaysa sa pagmomonopolyo nito.

Hindi din sila naniniwala na ang kawalan ng estado ay nangangahulugan agad ng gulo o chaos. Dahil naniniwala sila sa kakayanan ng bawat indibidwal at komunidad na organisahin ang sarili. Iyon ay kung hindi ikakahon ang mga tao at pananatilihin silang mangmang. 

Naniniwala ba kayo na kapag nawala ang estado ay papayag na lang ang mga komunidad na maghari ang gulo? Hindi, ang sagot ng mga anarkista. Makikita ito sa mga pandemya at iba pang kalamidad na kinaharap ng mga tao. Marami sa mga komunidad ay hindi naman talaga naaabot ng estado ngunit nagkakaroon ng tulungan ang mga tao at komunidad para manatiling buhay. Madalas, gumugulo pa kapag nanghimasok ang pamahalaan. Totoong may mga panggugulong nangyayari pero dala ito ng pagkasanay na maging depende sa estado. Kung hindi sila sinanay na maging pala-asa sa estado ay nananatili naman silang maayos sa gitna ng mga sakuna. Kahit ang mga lumpen na sinasabi ni Marx na mga walang pag-asa at di dapat pagkatiwalaan ay may pag-aarugang ipinapakita sa pamilya man o kaibigan.

Para sa mga Marxista, ang class o uri lang ang batayan ng silbi ng tao. Madalas naisasantabi ang ibang aspeto ng pagkatao sa pagsusuri ng isang Marxista. Katunayan nito ang maririnig sa mga “lider” o “dalubahasang proletaryo” sa paglalarawan sa ibang kasama bilang mga “manggagawa lang” o “masa lang”, na para bang ang kanilang pagiging “lider” ay itinalaga ng isang diyos. 

Ang di pagkakapantay-pantay sa sahod sa pagitan ni Trabahador X at Y, para sa nagsulat ng “pagsusuri” ay tama lang dahil hindi naman pantay ang husay o oras ng pagtratrabaho ng dalawa. Pero kung anarkista ang titingin, maaari niyang itanong bakit mas mahusay o mas masipag ang isa kaysa sa isa. Maaari niyang tignan kung gusto ba talaga ng trabahador ang ginagawa niya, baka naman kasi hindi , kaya hindi niya ginagalingan o sinisipagan. Hindi ba’t bihasa dapat sa usapin ng alienation  ang isang marxista?

Para sa isang anarkista, ang tao ay higit pa sa hayop na interasado lang sa self-preservation, na iginigiit ng may akda ng “pagsusuri”. Ang di pantay na pagkalinang ay produkto ng sistema ng pagkatuto, na kayang baguhin, hindi ng absolutong kategorya. Ang manggagawa ay tao, ang masa ay tao, na kayang mag-isip ng kung ano ang nais o makabubuti sa kanya, kung hindi lang siya ikakahon sa pinagmulang uri. Kaya, mas naniniwala sila sa consensus kaysa sa mga lider na kung madalas ay di na nararanasan ang suliranin ng mga mas “nakabababa” sa kanya sa saray o hirarkiya ng politika.

Isa pang halimbawa na magpapatunay sa pagiging kulong ng mga Marxista sa mga kahon ng uri ay ang pagsantabi sa mga argumentong hindi nila masagot. Hindi iilang “kasama” nila ang patatahimikin na lang sa pamamagitan ng mga salitang “burgis ka kasi, kasama, kaya di mo pa maintindihan” o “kulang ka pa sa ED kaya ka ganyan”.

Ang mas mahirap ay kung bansagan kang “kontra-rebolusyonaryo” kapag taliwas sa mga ideya ng partido ang iyong ipinapahayag. Mabuti kung hindi ka patayin. Tila yata kasi pinag-iisa ng mga marxista ang “rebolusyon” at “partido” na kapag tinuligsa ang partido ay katumbas na noon ang pagiging kontra-rebolusyonaryo. Nakalito ito dahil naniniwala umano ang mga marxista sa dialectics. Tila napakanipis ng linya ng pagiging kontra-rebolusyonaryo at pagiging anti-thesis. Sa huli’t huli, ang sentral na komite ng lehitimong partido ang makasasagot kung dapat ka na bang barilin at sagasaan ng tangke gaya ng ginawa sa mga nagproprotesta sa plaza ng Tianamen. 

Para sa sumulat ng “pagsusuri”, walang tagumpay na mabibilang ang mga anakista sa kasaysayan. Pero mas mabuti na iyon kaysa magtagumpay at maging susunod na diktador pala gaya ng nangyari sa lahat ng “tagumpay” ng komunismo sa mga “eksperimento” nito. Trial and error,  ang pagtatangol pa ng sumulat. Mabuti sana kung ang trial and error na ito ay hindi nangangahulugan ng libu-libong pagpatay.

Ganunpaman, nakakalungkot pa din dahil hindi pala itinuturing ng may akda na tagumpay ng anarkismo ang Mayday protest sa Chicago, na nagbunsod sa pagtamasa natin hanggang ngayon ng limitasyon sa walong oras ng pagtrabaho. Hindi din niya nakikitang tagumpay ang pagkakabuo ng unang unyon sa bansa, sa inisyatiba ni Isabelo Delos Reyes na nakahalubilo sa kulungan ng Montuich ang mga anarkista ng Cuba at Espanya, ayon na din sa pagkukwento ni William Henry Scott at Benedict Anderson.

Kung sa bagay, nakita na natin sa kasaysayan ang pagpigil ng mga komunista sa anarkismo. Halimbawa nga sa Spanish Revolution kung saan unang inokupa ng mga komunista ang mga gusali ng estado habang, tinauhan naman ng mga anarksita ang mga ospital, paaralan, at pagawaan ng makakain. Isa pang halimbawa ang rebolusyon na pinangunahan ni Nestor Makhno sa Ukrain na kinitil ng mga mapanlinlang na Soviet.

Totoo marahil na walang malinaw na metodo ang mga anarkista sa pagpapataob ng estado bukod sa pag-oorganisa sa indibidwal na lebel para maging obsoleto ang estado. Ito ay dahil, una, naniniwala sila na ang anumang rebolusyon ay walang silbi kung ipinapaubaya pa din ng indibidwal ang kanyang kapangyirahan sa iba. Pangalawa, dahil walang absolutong solusyon ang mga anarkista.

Para sa anarkista, hindi pwedeng hindi kasali sa pagtukoy ng desisyon ang mga taong maaapektuhan nito. Kaugnay nito ang diversity of tactics¸ na isinasaalang-alang ng mga anarkista. Walang isang sagot sa lahat ng bagay. Hindi ang tagalabas ang makakatukoy sa solusyong akma sa isang komunidad. Paanong may solusyon ang mga marxista sa suliranin ng milyon-milyon nang hindi inaalam ang kanilang mga saloobin sa makatao at hindi lang sa maka-uring paraan? Kung walang malaya, hindi mapanghamig, at impormadong consent o inisyatiba ng mga taong naaapektuhan?

And diversity of tactics na ito ang pinanghawakan ng mga anarkista para maging makahulugan ang kanilang mga aksyon gaano man ito kaliit o kalaki. Sa panahon ngayon, tila mas maraming mga anarkista ang nakahilig sa mga non-violent na mga aksyon. Ganunpaman, hindi pa rin nawawala ang ispirito ng propaganda by the deed na isa ring uri ng direktang aksyon. Kung kinakailangan ng pagkakataon, hindi mangingiwi ang ibang anarkista na sundan ang yapak ng mga anarkista noong 1800s na kumitil sa buhay ng hindi iilang diktador at monarko.

 

Ilan Pang Tanong sa Marxismo

Ang isang tanong na maaaring ilatag kung magtagumpay man ang Marxistang rebolusyon: Paano ituturing ang mga likas na yaman ng kapuluan? Alam natin na ang Marxismo ay umusbong mula sa isang industriyal na konteksto. Itutuloy lang ba, ang industriyalisasyon sa utos ng mga bagong namumuno, gayong alam na natin ngayon na may limitasyon ang ating likas ng mga pinagkukunan. Gagayahin ba nila  undistriyal na “development” na isinulong ni Mao na nauwi sa pagkamatay ng milyon-milyon dahil sa pagkagutom? Kung ganito ang mangyayari, mas pipiliin pa namin ang Decisive Ecological Warfare ng ipinapanukala ng ilang deklarado at di deklaradong anarkista.

Isa pang tanong na maaaring itanong sa mga marxista kung magtagumpay man sila ay ang kapakanan ng mga katutubo, (na tinatawag nilang “pambansang minorya” sa mga kadahilanang di maiintindihan. Paano sila naging “pambansa” kung nariyan na sila bago pa magkaroon ng bansa, at paano sila naging minorya kung higit 10 milyon ang kanilang bilang?) Lalo’t sa panukala ni Marx, ang mga katutubo ay primitibo, at nasa unang epoch o yugto lang nga kanyang ebolusyon ng lipunan. Hindi ito katanggap-tanggap sa mga anarkista dahil ang ilan sa mga katutubong ito ang nagpapakita ng mataas na uri ng sosyalismo, ng pakikipagkapwa, ng kamalayang pangkalikasan, at ng anarksimo na din dahil sa kawalan nila ng awtokratikong o absolutong pamunuan. Pinaiinog nila ang ganitong mga kasanayan sa loob ng ilang libong taon hanggang sa modernong panahon. Kaya sino tayo para ilarawan sila bilang “primitibo”?

 

Kung dogmatismo naman ang pag-uusapan, kabalintunaang tila naging mga santo sina Marx, Engels, Mao at Lenin ng mga partidong makakaliwa. Samantala, wala tayong maririnig ng mga “Bacuninist”, “Proudhounist”, o “Kropotkinist” sa mga anarkista. Ang bawat isa sa anarkismo ay may ambag kahit o dahil wala silang “central committee”. Minsan pa, may nagtanong sa isang anarkista kung bakit may koleksyon siya ng mga librong pang-communist. Tumugon lang ang anarkista sa pagsasabing hindi siya komunista, kaya walang partido ang makapagsasabi kung alin ang mga librong maaari at di niya maaaring basahin. Kung tunay na naniniwala ang ang Marxista sa dialectics, bakit sila natatakot na mapalawak ng mga kasama ang kanilang kaalaman?

Sa loob ng mga dekada at mga siglo, lalong naging malinaw ang kaibhan ng anarkismo sa Marxismo. Sa paglipas din ng panahon, walang naging malinaw na tugon ang Marxismo sa mga kritisismong ito na ibinato sa kanila.

 

Pasasalamat at Mungkahi 

Bilang pagtatapos, nais pa din naming pasalamatan ang sumulat ng “pagsusuri” dahil sa ayaw man niya o hindi, naitulak niya ang popularisasyon ng anarkismo. Maaaring ang nagtulak sa kanyang magsulat ay ang pagiging popular ng anarksimo sa US, sa panahong ito ng pagtuligsa sa racism doon, dulot ng pagkamatay ng African American na si George Floyd. Kinakitaan din ng anarkistang diwa ang okupasyon sa dating presinto ng Capitol Hills na naging isa ring komunidad. Partikular ang antifa movement sa nagiging popular na grupo ngayon, na binasagan pa ni Donald Trump na mga “terorista”. 

Nakakapanghinayang lang ang kakulangan ng may akda ng datos sa lokal at internasyunal ukol sa anarksimo. Marahil naniwala siya sa artikulo ni Noel Barcelona na ipinasa sa Institute for Anarchist Studies na nagsasabing walang anarkismo dito sa lokal. Nakakalungkot ito lalo pa’t marami na ang nagsulat at nagsusulat ukol sa anarkismo dito sa lokal. Mayroon pa ngang mga unibersidad ng nag-alok ng mga klase at talakay tungkol dito. Hindi man lang rin nabanggit sa artikulo ang mga grupong Mutual Aid at Food Not Bombs na nagkalat ngayon sa kapuluan, mga grupong namamahagi ng pagkain, kagamitan, at impormasyon sa mga publiko. Sayang, dahil hindi yata naalala ng sumulat ang sinabi ni Mao na walang karapatang magsalita ang mga walang datos.

Para naman sa mga mambabasang nais pang mag-aral tungkol sa anarkismo, isang payo ang iiwan dito. Kung nais ninyong matutunan ang isang bagay, hanapin ang mga taong nagsasabuhay nito. Halimbawa, kung nais matutong magtanim, magtanong sa magsasaka at hindi sa doktor o hasyendero. Hindi din sapat na kumausap ng mga palabasa at mga teorista tungkol dito. Kung nais pag-aralan ang anarksimo, magtanong sa mga nagsasapraktika ng anarkismo at hindi sa mga katunggali nito gaya ng media, gobyerno at  mga marxista. Makikita na din sa internet ang mga klasiko at modernong sulatin tungkol dito. Nariyan ang mga press gaya ng Crimethink, Black Rose, AK Press, Black Cat Press at websites gaya ng anarchistlibrary.org.

 

Hunyo 2020

SAFEHOUSE INFOSHOP

 

 

 

Link sa tinutugunang artikulo:

https://kritikph.wordpress.com/2020/06/01/isang-marxistang-pagsusuri-sa-anarkismo/

 

Against the Terrorism of the State: An Anarchist Opposition to the Anti-Terror Act

As a network of anarchist, autonomous, and anti-authoritarian collectives in the archipelago, the Local Autonomous Network is opposed to the Anti-Terrorism Act currently being tackled in Congress.
The Anti-Terrorism Act has already been passed in the Senate with only two votes in opposition and it has already been passed on the committee level in Congress. As the version submitted to Congress is identical to the Senate version, the Anti-Terrorism Act will not require a bicameral conference to be voted upon—this means that once the Anti-Terrorism Act is passed in Congress, it will directly be forwarded to the Office of the President to be signed.

The way the Anti-Terrorism Act was deliberated is highly suspicious. It was deliberated in Congress during a pandemic, a time when the public at large would be unable to protest publicly. This is nothing less than the Shock Doctrine in action, or where controversial laws are passed quickly during times of crisis when people are unable to resist. As is often said, “a crisis is a terrible thing to waste,” and the State is using the pandemic as an opportunity to expand its policing and surveillance powers.
The Anti-Terrorism Act seeks to expand the powers of State agents to conduct policing and surveillance. Anyone the State deems as “terrorist” can be subject to surveillance and warrantless arrests. We oppose such measures to expand surveillance and policing by the State. We do not doubt this will be used to abuse the people.

The wording of the Anti-Terrorism Act effectively illegalizes the distribution of revolutionary literature, both leftist and anarchist. Distributing either Marx or Malatesta risks making one a “terrorist” in the eyes of the State. This is reminiscent of when Marcos made revolutionary literature illegal, leaving thousands of people without the insights of the past. By banning revolutionary literature, the State is banning revolutionary education. Education is one means of understanding our own power and the State fears it.
Some are opposing the Anti-Terrorism Act because it is unconstitutional. Our opposition to the Anti-Terrorism Act is not predicated on that it is supposedly unconstitutional. The Law is drafted by and for the privileged, for Capital, for the rich. The constitution is no exception; was it not the privileged and wealthy who also drafted the constitution? So what if the Anti-Terrorism Act is unconstitutional? Ultimately all laws are the domain of privilege, of the political dynasties that rule our archipelago and their corporate collaborators. Even if this Anti-Terrorism Act was constitutional we would oppose it because we oppose all authority and especially measures that seek to expand authority and policing.

We also see people saying things to the effect “remember who voted for the Anti-Terrorism Act and do not vote for them in the next election.” Such sentiments misunderstand how power is maintained in our society. Power is not maintained by electing candidates. Power is maintained by use of violence, passively by the threat of abject poverty and homelessness at the hands of Capital. Power is maintained by the active violence visited upon the people by the police and military. Elections are not exercises of power over government, it is a mere image of power, a spectacle of fools. “Representatives” only represent themselves, not the people. They have the resources to maintain their power as well.

As anarchists we are opposed to the Anti-Terrorism Act because we are lovers of freedom and of free will. We hate the State and authority and we curse the police. The anarchist is dangerous to the tuta of the State, for we are forever contemptuous of their authority. We know authority is a flimsy thing, for when people learn that they have their own power, the house of cards upon which their power rests comes crashing down. The uprisings currently raging all over the so-called United States are evidence of that.

We oppose not only the State’s grab for more police power, but also the concept of policing itself. The murder of George Floyd in the so-called United States mirrors that of the police murder of Winston Ragos during the quarantine in the Philippines and of the police murder of Kian delos Santos and of other innumerable victims of the police in the evil “war” on drugs. All murders perpetrated by the police, regardless of where it happens in the world, are all State-sanctioned killings. The violence against the common person is part of policing itself. These people the police beat down and kill are only fighting for the chance to live better lives, in some cases, fighting just to survive. We have seen workers, students, indigenous peoples, and urban poor constantly harassed by the police. The police were never here “to serve and protect”; they are the dogs of the State, the armed gang of the ruling elite.

Policing is founded on violence against the common person in defense of the violence of the status quo. There are no good police because you cannot be good while upholding structural violence. Thus the anarchist mantra: All Cops Are Bad: ACAB.

By the position of police in society as an armed group upholding the structural violence of the State and Capital, the police cannot be reformed at all. In the so-called United States the police also uphold the violent institution of racism and whose policing was founded on slave catching. Here in the Archipelago, there is an unbroken line from the the Spanish Guardia Civil and American-organized Philippine Constabulary that upheld colonial violence to the PNP which protects the violence of the current State and Capital. The colonial masters Spain and America used the police to crush independent thought and action and the post-independence elites merely inherited it. We have seen how the police upheld the Marcos dictatorship, later inherited by Cory Aquino to uphold her own rule by committing Hacienda Luisita Massacre. With the long and violent history of the police in the archipelago we can conclude the police and the State are the real terrorists who terrorize the people into submission. The State is the real terrorist and the PNP is its terrorist organization!

Just as the institution of police brutality is global, so is its resistance to it. From the Philippines, to Hong Kong, to Japan, and to the so-called United States. It is the task of the freedom-loving people of the Archipelago to resist the State’s attempt to expand policing, including opposing the terrorism of the Anti-Terror Act.

RESIST STATE TERRORISM!
ALL COPS ARE BAD!
OPPOSE THE TERRORISM OF THE POLICE!
OPPOSE THE EXPANSION OF POLICE AND SURVEILLANCE POWERS!
OPPOSE THE ANTI-TERRORISM LAW!

Signed,
Safehouse Infoshop
Mutual Aid Solidarity Project
Pirate Studio Space
Bandilang Itim

Detention Is Better Than Cure?

Detension is Better Than Cure?

(The Railroading of the Anti-Terrorism Bill Amidst the Pandemic)

 

We have witnessed the government respond to the health crisis with military and police might. Over 30,000 people were arrested and detained, while those estimated to be affected of the actual virus only amounts to less than number. Many were detained for non-violent acts. Some were beaten up for not wearing masks. Others were shot dead, with the president’s grace, for mere disobedience. Demolitions continued. And despite strict security measures in the streets, human rights activist were gunned down.

Detention is better than cure.

This might have been the mantra of the state during this pandemic. As early as January of 2020, there were suggestions to deploy a travel ban to avoid the spread the virus in the archipelago. But as the president and the health secretary claimed, their priority during those months was tourism, the economy, and diplomatic relations. Four months after the first cases were documented, there is still no plan for nationwide mass testing, despite the billions they have received from declaring emergency powers, and the billions they acquired from foreign debt which we will pay for in the future.

Consistently, the government announced confusing guidelines. First they announced that people should stock up supplies, then, they announced dole outs and scheduled trips to the markets. On all instances, mass of people rushed to groceries and dole out sites, risked higher chances of infection. Subsequently, government loyalists started blaming the poor for “spreading the virus”, when the virus should have been controlled months ago.

This incompetency in handling the pandemic has been too obvious. And weeks before the quarantine ends, the so called Anti-Terrorism Bill was approved in the Senate quite very timely. The Bill has been criticised for its vague definitions of what “terrorism” is. Critics called it the “Terror Bill” as it threatens to violate basic human and constitutional rights.

Though the bill claims that it will “uphold basic rights” and it will not proscribe “advocacy, protests, dissent, stoppage of work, industrial and mass actions” to be terroristic acts, the bill, when examined, contains obvious loop holes and vague definitions. For instance, any serious damage to government or private facility is proscribed as terroristic, as long as the government ascribe it as intending to promote fear and destabilization. As well as joining rallies which they deem to be “a serious risk to public safety”. The breach of privacy of persons which they “suspect“ as  terrorists is also entertained in the bill. Playing the republican mindset, this is a clear violation of the constitutional right of a person’s innocence until there is proof of guilt in front of a fair trial. The only thing  that a military or police personnel needs is an order from the Court of Appeals to “secretly” begin using technologies to breach one’s private affairs. But come to think of it, if they can do surveillance “secretly”, does the CA have the means to know if any personnel have been breaking the law? In section 19, it states that the personnel in charge must report to the CA if there are any violations done during surveillance and interrogation. Now, would a military or police personnel really incriminate himself or his colleagues? Especially now when it is common knowledge that the police and military are capable of planting evidences. Here we are reminded of the shoot-out between the police and a military veteran, when the police took the bag of the shot military personnel when it was not their job to do so. Eye-witnesses never saw any gun, but after the police took his bag, brought it inside the police car, there suddenly appeared a gun in the bag, later proven to be planted.

In this kind of state, everyone can be a terrorist, given that evidences are planted. This was also said to be a common tactic during their celebrated drug-war campaign. Over 30,000 small fish drug-users and pushers were killed. Only a handful of rich dealers were killed, or rather silenced, mostly former compadres of the president.

It seems that playing with names and definitions is a useful tactic of this administration. They have won the sympathy of quite a number of supporters by tagging every persons related drug use and distribution as “addicts”, when in the medical world, drug addicts are different from rare users, occasional users and drug dependents, among others.

This tactic can now be used with anyone who criticizes the government. By putting all their critics to the “Terrorist” category, they can easily deny them of their rights, even when they have not done any crimes at all. Meeting with friends and colleagues can be proscribed as either “conspiring, proposing, inciting” to acts of so-called terrorism. Even the act of making “speeches, proclamations, writings, emblems and banners” can be considered as terroristic, because terrorism for them is criticism of this already damaged system. Pointing out the obvious defects of the government, for them, is terrorism.

It is ironic that they proscribe as terrorism any violence and damage to the government when it is the government which have developed systematized violence. With their allegiance or subservience to corporations, they have used violence to steal lands from indigenous communities in far flung areas and from indigent communities in the cities. To rephrase John Zersan: violence against the upper class is crime, and violence by the upper class against the lower class of people is law. In this archipelago, the people pay the state to serve and protect the elites and the state itself.

Sadly, the government is still not for the people it claims to serve, as it had been most of its existence.  The government has put themselves in a platform where they can not be touched or held accountable by the people. And this is what the Terror bill tries to solidify. The 19 senators and the congressmen who voted for the approval of the bill do not represent the people. Neither do the congressmen who are railroading for its approval in the congress. They have distinguished themselves from the people. They do not walk or commute in the streets, so how can they represent those who do this everyday? We can only vote for leaders but we can not tell them what to do after they establish their positions. We do not think that the people who voted for these so-called leaders were aware that they can be tagged by these politicians as terrorists. They did not know that the taxes they pay everyday can be used to buy bullets and bombs against them. Representative democracy has never been about democracy. And people in power know that very well.

Historically, the term “terrorist” refers to people who use violence and threats to make people follow them. It was initially attributed to states and governments which use violence to iterate authority. In this era when the state officials act as warlords, protecting and benefiting only themselves, can we say that nothing much has changed?

Safehouse Infoshop

 

(title from “ the man who does not want to be named”)

 

photo: Phil. Star